من بی تو مرگم . . .

من بی تو مرگم . . .

کوره راه هجر را می پویم در گلوگاه غم

با سر درگمی مثل کبوتری دور از دیار سر گشته در دل ستم

مثل خماری بدون جام

بی نشان ، بی نام

تا شاید در انتهای راه دست بر دامنت یازم

تا از نام و نشان تو ، نام و نشانی برای خود سازم

و لحظه ای دور از غبار درد و رنج شوم

در لذّت شادی به اوج روم

. . . . . . . .

من کوره راه مرگ را در زمستان سرد

با روی زرد

 بی هم زبان ، بی مرام ، بی نوا

نابلد به راه ، نا آشنا

با شتاب می پویم

و با خود خدا خدا می گویم

. . . . . . . .

نه ! نه ! ولی من مرام دارم

نشانی از تو و از ریشه عدل تو نام دارم

مرام من تویی

ریشه نام من تویی

 کعبه آمال من در صبح فردای صادق تویی

آن که شمشیر می کشد به ریشه فاسد فاسق تویی

پس چون تویی هدف

در دل سرمای سرد زمستان بی علف

توشه نخواهم به پشت آویخت

یا شهری برای یافتن هم سفر به هم واریخت

 هم زبان نمی خواهم

یار نامهربان نمی خواهم

که سکوت سرد سرمای زمستان بشکند

فریاد ناسازی دوران به طبل چاره سازی زند

پس مرا در این کوره راه ، کوله بار جز مرام دیدنت

جز گلی از باغ روی چیدنت

جز امید لحظه ای با تو بودنم

جز به تو ابراز عشق خود نمودنم

 نیاز نسیت نیاز من تویی فقط

چاره ساز من تویی فقط

. . . . . . .

من برآنم که نیم لحظه ای کوتاه

دست در دست هم بگذاریم بی همراه یا باهمراه

و در پیش تو و در کنارتو

و برای افتخار تو

حال به حالی شوم

از بی هم زبانی و از هرچه غصه خالی شوم

. . . . . . . .

نمی دانم از کدام راه رفته ای !

اما کمی درنگ تا رسم به تو ، به آن کوچه و باغ که از آن گذشته ای

تا رسم به بوستان چشم تو

به تار و پود زلف پریشان خشم تو

ای نگار من !

پس بمان کنار من

چون تویی قرار من

من گلم تویی بهار من

. . . . . . . .

بی گل ، بهار ، بهار نیست

بی یار یار ، یار نیست

دریا بدون قطره قطره آورهای موج ، دریا

صحرا بدون آب و علف صحرا

کوه بی ریگ و صخره وشن کوه نیست

دریا بدون موج ، صحرای بی علف خودت بگو که چیست ؟

من بی تو و بی عشق هاله رخسار تو

دور از کنار تو

نه منم

همیشه از غم و از غصه دم زنم

بی تو سنگم و سردم

بی تو نغمه جیرجیرکی در گوشه ویرانه های دردم

که شبانگاه

در راه

به هِق هِق حَق حَق

تا می خورد طوقّی به طق

با این عشق پاکم

پاسخی غمناکم

بی تو اضطرابی به پوستین طفل انتظار در مکتب هجرانم

بی تو بی خویشم با تو از خود بی خود می مانم

. . . . . . .

من بی تو مرگم

غنجه ای نشکفته زیر رگبار تگرگم

مرگ علاقه و عشق و امید و شوقم

 من بی تو بی ذوقم

بی کارم و بی کوشش و بی دوندگی

مرگ علاقه به شبنم سحرگاه زندگی

که پاک می کند چرک اندوه را از نگاه خسته عاشق وامانده

از تبار شادچهره ها جامانده

مرگ عشم ، عشق نوباوه ای به وصلی ابدی

مرگ امیدم ، امید دردمندی که به دردش نمی رسد احدی

مرگ شوقم ، شوق عاشقی بی قرار

باید که بسوزم و بسازم با سفیر مرگ انتظار

مرگ ذوقم ، ذوق سال های بی زمان و روز و ماه و فصل

باید که بپوسم دراتنظار آرزوی وصل

باید که بخوابم درون رخت مرگ

مثل برگ

باید که بمیرم

تا شاید دست مهربانت بگیرم

. . . . . . . .

بیا که بی وجود تو خورشید بی رنگ است

و آسمان بی طلعت مبارکت نشسته در دریای زنگ است

بیا که دل ها همه از سنگ است

و غروب آفتاب در حجله شفق دل تنگ است

بیا که دیگر گل کرشمه ستاره ای نمی روید

بیا که هر کسی هر کجا که می بینی از عدل یا از ظلم سخن می گوید

بیا که سایه ها در دیوارها مرده اند

بیا که عدل و عدالت را ظالمان به تاراج برده اند

بیا که نیم نگاه تو خورشید را جلا می دهد تنها

و آسمان چشمانت رنگ شفق را صفا می دهد تنها

بیا که عکس تو آیینه ها را صداقت دهد تنها

و شکفتن سایه تو به دیوارهای خشک طاقت دهد تنها

بیا که من تنها کنار تو دل شادم

بیا و بنده نوازی نما و کن یادم

بیا که تنها قلب مهربانت خواهانم

نگذار که از تبار شادچهره ها جامانم

بیا که جز دل آیینه ات

آن پاره آبگینه ات

چیز دیگری نمی خواهم

بیا و کوتاه کن راهم

بیا بیا هدیه آور به من طپش های سینه در هیاهوی گرما را

بیا بیار انفجار سکوت سرما را

بیا پس از قرن ها زندگی در خفا ظهور کن

لطف کن چشم عاشقان خود را پر از حضور کن

 . . .

70/4/23

ع.ف