عشق یعنی هستی ! . . .

عشق یعنی هستی ! . . .

لرزه بر کوه روانم زده عشق

تیشه غصه به جانم زده عشق

عشق یعنی همه هستی من

شیشه غم به لبانم زده عشق

عشق یعنی سبب ترجمه آیه نور

عشق یعنی خود نور

بودن از حسّ محبّت رنجور

بودن از پیش عزیزانت دور

. . .

عشق یعنی دیدن

عشق یعنی گلی از باغ محبّت چیدن

عشق یعنی متبلور شدن دل ، شدن دل ذرّه

شدن ذرّه دل پر از درد

پر از حس

شدن ذرّه دل سرشار از حسّ تعلّق به وجود

. . .

عشق یعنی هستی

یعنی آغاز تجسّم شدن مطلق غم های کثیر

یعنی آوار فروآمده سقف خیال

بر سراپرده محراب ضمیر

بر سراپرده آباد دل هرچه امیر

بر سراپرده ویران دل هرچه اسیر

. . .

عشق یعنی به عدم رفتن و گم گشتگی ناب در اندام توهّم ، مستی

عشق یعنی هستی !

عشق یعنی نه به حالت پر حالت

از عدم برگشتن

و دل از بودن و ماندن کندن

 و به غم خندیدن

 و لب و لوچه غم بوسیدن

. . .

عشق یعنی به وجود آمدن نقشه شیرینی غم

 با نرمی

عشق یعنی به وجود آمدن حسّ پریدن به فضا

با هیجان ،

از دل و جان ،

با همه خون گرمی

عشق یعنی نرمی

عشق یعنی گرمی .

73/10/19

ع.ف

قالب شعر : نیمایی

وزن شعر : تکرار فعلاتن

نام بحر : رمل مخبون